Przepraszam ^^

Przepraszam was za bardzo długą nieobecność spróbuję więcej wchodzić na mojego bloga ^^

Historia Kota

Nikt nie wie, kiedy i jak pojawił się na ziemi pierwszy kot. Większość badaczy przyjmuje jednak zgodnie założenie, że najstarszym przodkiem kota było zwierzę podobne do łasicy, zwane macis, które żyło w okresie 40-15 milionów lat temu.

Wielu wierzy, że macis był przodkiem wszystkich ssaków zamieszkujących lądy, w tym psów i kotów. Istnieją dowody wskazujące, że pierwszy kot pojawił się miliony lat wcześniej niż pierwszy pies. Najlepiej znanym z prehistorycznych kotów jest smilodon, nazywany również tygrysem szablozębnym. To wspaniałe zwierze polowało na rozległych obszarach prawie wszystkich lądów. Niestety, ostatni przedstawiciel tej grupy zniknął z powierzchni ziemi dawno temu.

Uważa się, że niektóre kocie zwyczaje, w tym ich zamiłowanie do ciepłych miejsc, skłonność do wygrzewania się na słońcu oraz zakopywania odchodów w piasku, pochodzą od ich przodków, zamieszkujących tereny pustynne.

Pierwsze zbratanie człowieka z kotem mogło nastąpić pod koniec epoki kamiennej. Jednak proces udomowienia kota trwał kilka wieków.

Pierwsze koty przypłynęły do Europy najprawdopodobniej wraz z Fenicjanami na statkach towarowych około 900 roku p.n.e. Droga handlowa wiodła wówczas przez Galię i Kornwalię, gdzie kupcy nabywali aluminium do produkcji broni. Koty stanowiły wówczas przedmiot wymiany. Przyczyniały się do ograniczania liczby gryzoni na okrętach.

Kupcy przygarnęli pierwsze koty podczas rewolty w 1100 r. p.n.e., dzięki czemu osiągnęli niezależność w ich sprzedaży. Szmuglowanie kotów na pokład było zajęciem niebezpiecznym, gdyż Egipcjanie zakazali eksportowania tych zwierząt pod groźbą śmierci.

Nad Nilem były uważane za święte. Władze potrafiły wysłać żołnierzy celem przejęcia zwierząt schwytanych przez marynarzy. W związku z tym Fenicjanie rozpoczęli hodowlę kotów z dala od terenów pozostających pod wpływem Egipcjan. Najdogodniejszym miejscem okazało się atlantyckie wybrzeże Bretanii.

Los kota europejskiego uległ zmianie w średniowieczu. Zwierzę zaczęto uważać za złowrogie i łączono z nim wiele przesądów. Czarny kot znaleziony u osoby podejrzanej o uprawianie czarnej magii był jednoznaczym dowodem winy. Uśmiercano wówczas zwierzę i jego opiekuna. W wyniku tych działań radykalnie spadła liczba kotów, a w związku z tym zwiększyła się populacja szczurów, nosicieli groźnych dla ludzi chorób. Przyczyniło się to znacznie do rozwoju dżumy i innych epidemii w średniowiecznej Europie.

W siedemnastym wieku koty zaczęły odzyskiwać swoje dawne miejsce i niegdysiejszą świetność, jako towarzysze ludzi eliminujący niebezpieczne gryzonie. Pisarze we Francji i Anglii zaczęli trzymać koty w domach i opisywać ich zalety. Modne stało się posiadanie rasowych kotów, szczególnie długowłosych. Pod koniec dziewiętnastego wieku zaczęto organizować wystawy kotów w Europie i w Stanach Zjednoczonych i powołano do życia organizacje felinologiczne.

Nie wiadomo, kiedy dokładnie koty pojawiły się w Stanach Zjednoczonych. Z przekazywanych anegdot wynika, że przybyły na statku Mayflower z pierwszymi osadnikami.

W 1868 roku zaczęto trzymać koty łowiące myszy w budynkach użyteczności publicznej w Londynie w ramach "kociego systemu". Zatrudnione zwierzęta otrzymywały wynagrodzenie w wysokości dwóch szylingów tygodniowo.

W 1884 roku sprowadzono na Wyspy Brytyjskie pierwsze koty syjamskie, wówczas też rozpoczęto tam ich hodowlę. Pierwsza oficjalna wystawa kotów odbyła się w Anglii w 1871 roku, a w Stanach Zjednoczonych w 1895 roku.

;))))))

Fakty i mity o kotach

Fakty i mity
Czy każdy kot nie lubi wody i zawsze spada na cztery łapy? Warto dowiedzieć się, co z często powtarzanych powiedzeń jest prawdą, a co tylko mitem.
Mit: Koty nie potrafią pływać
Fakt: Koty, których ewolucja odbywała się w suchych częściach Eurazji, z natury nie są oswojone z wodą. Pierwsze domowe koty pojawiły się w pustynnym Egipcie. Jednak badania wykazały, jeśli zwierzę styka się z wodą od kociaka, bardzo chętnie się w niej chlapie. W stanie dzikim niektóre koty szukają w wodzie pożywienia. Taraj, czyli kot cętkowany, spotykany w Nepalu, Indiach i Chinach znany jest jako pływający kot. Wyjątkowo długie pazury pomagają mu polować na ryby.
Mit: Koty utrzymują równowagę za pomocą wąsów.

Fakt: Kot za pomocą wibrysów ocenia swoje otoczenie, np. gdy chce się przedostać przez szczelinę, za ich pomocą szacuje jej szerokość. Nie mają one jednak ani negatywnego, ani pozytywnego wpływu na kocią równowagę.

Mit: Kot zawsze wyląduje na czterech łapach.

Fakt: Spadający kot będzie się starał w locie obrócić tak, by wylądować łapami do dołu. Wiele kotów przeżywa upadek z dużej wysokości, ale nie mniejsza ich liczba traci życie lub staje się kalekami. Każdy kto mieszka powyżej pierwszego piętra i ma w domu koty, powinien pomyśleć o zastosowaniu ekranów lub siatek zabezpieczających na balkonie i oknach. Amerykańskie Stowarzyszenie Zapobiegania Okrucieństwu Wobec Zwierząt (American Society for the Prevention of Cruelty to Animals) bardzo się starało, by wymazać ten mit. Eksperci stworzyli pojecie "high-rise syndrome" ("zespół urazowy po upadku z wysokiego pietra"), aby wyjaśnić, jakie obrażenia odnoszą zwierzęta domowe w razie upadku. Według raportu Ligi Ochrony Kotów (Cats Protection League) najczęściej łamią sobie przy tym szczęki i miednice.

Fakt: Absolutnie nie ma takich wskazań ani z punktu widzenia zdrowia fizycznego, ani psychicznego kota

Mit: Wykastrowane zwierzę tyje.

Fakt: Tycie jest spowodowane nadmiernym jedzeniem i brakiem ruchu. Wykastrowany kot może być odrobinę mniej aktywny, dlatego należy mu zapewnić rozrywkę i odpowiednią ilość ruchu. Można też zmniejszyć dzienną dawkę jedzenia i podawać kotu karmy typu light.

Mit: Liżąc swoje rany, koty leczą swoje skaleczenia

Fakt: Właściwości antybakteryjne kociej śliny potrafią zapobiec stanom ropnym w ranach, więc w tym rozumieniu lizanie ran przez koty jest lecznicze. Jednak po trzech, czterech dniach powinniśmy się starać kota zniechęcić do lizania uszkodzonego miejsca, aby mogło zarosnąć nową skórą. By zniechęcić kota przed ciągłym drażnieniem rany, miejsce wokół niej najlepiej spryskać jakimś gorzkim środkiem dezynfekującym.

 Mit: Kotka powinna mieć przynajmniej raz kocięta.

Aibo - elektroniczny pies

Marzysz o psie, ale jesteś zbyt leniwy, by wychodzić z nim na spacery? Chcesz zaoszczędzić na karmie i weterynarzu? Z całą pewnością nie powinieneś stać się opiekunem żywego zwierzaka. Ale nieżywego- Spokojnie, mowa o wspaniałym wynalazku techniki, elektrofonicznym psie Aibo. Aibo nie jest prostą zabawką dla dzieci. To wspaniała imitacja żywego psiaka - bawi się, poznaje opiekuna, szczeka, merda ogonkiem, przybiega na wołanie- Tylko, niestety, sporo kosztuje.

Aibo jest robotem z wyglądu przypominającym średniej wielkości szczeniaka. Jego twórcą jest japońska firma Sony. Aibo początkowo znany był tylko w swojej ojczyźnie, ale wkrótce zyskał ogólnoświatową sławę. W Polsce właścicielem tej elektronicznej "zabawki" jest na przykład Uniwersytet Jagielloński, który otrzymał Aibo w prezencie od firmy Sony.

Co jakiś czas firma Sony wypuszcza na rynek nowe modele Aibo, wzbogacone o nowe funkcje i coraz bardziej przypominające zachowaniem żywego psa. Każdy piesek Aibo jest inny, każdy inaczej "dorasta" i samodzielnie odkrywa swoją indywidualną "quasi-osobowość". Nie ma dwóch identycznych modeli na całym świecie! Pieski wyposażone są w zmysły dotyku (wrażliwe części to głowa, plecy i podbródek), słuchu (stereo mikrofony), wzrok (w głowie umieszczona jest kamera) oraz zmysł równowagi. Dzięki sensorowi na podczerwień Aibo potrafi określać dystans, dobierać odpowiednie tempo chodu (biec lub iść), umie też określić temperaturę, w jakiej się znajduje. Każdy piesek inaczej adaptuje się do otoczenia, poznaje świat na swój własny, indywidualny sposób, przyzwyczaja się do ludzi i uczy coraz to nowych rzeczy.

Wielu właścicieli traktuje Aibo jak zwykłego, domowego zwierzaka, który przywiązuje się, reaguje na swoje imię, wykonuje polecenia, ale bywa tez krnąbrny i uparty. Aibo rozpoznaje twarze domowników (dzięki wbudowanej kamerze), potrafi wyczuć złość lub radość w tonie ich głosu. Jest tak inteligentny, że potrafi sam odnaleźć swoją ładowarkę i podłączyć się do prądu w celu naładowania baterii! Aibo może być świetnym obrońcą domu - posiada funkcję stróżowanie, a niechcianego gościa nie tylko obszczeka, ale też sfotografuje :-)

Na początku 2006 roku firma Sony ogłosiła, że nie zamierza już produkować nowych wersji Aibo, gdyż chce się skupić na innych projektach sztucznej inteligencji. Na oficjalnej stronie Sony dostępne są jednak darmowe aktualizacje oprogramowania wcześniejszych modeli Aibo. Elektronicznego pieska kupić można w Internecie, często wystawiane są na aukcjach (np. e-bay). Cena wynosi około 1000 $.

Zebra Grevy'ego

Zebry Grevy'ego występują na sawannach wschodniej Afryki, w Etiopii, Somalii i północnej Kenii.
Są roślinożerne ich główne pożywienie to trawa.

Długość ciała: 2.5-3 m

Długość ogona: 38-75 cm

Wysokość w kłębie: 1.4-1.6 m

Waga: samce 380-450 kg, samice 350-400 kg.

Zebry Grevy'ego osiągają dojrzałość płciową w wieku 4 lat. Samice są płodne 2-9 dni co 19-33 dni. Ciąża trwa około 390 dni. Młode rodzą się najczęściej w sierpniu lub we wrześniu. W 6-14 minut po narodzeniu młoda zebra może stać, po około 30 minutach chodzić, a po około 45 minut minutach biegać. Młode stają się dorosłe po około 275 dniach.

W przeciwieństwie do innych gatunków zebr, nie żyje w stałych stadach, nie obserwuje się też stałych związków. Większość osobników żyje w grupach ogierów lub klaczy z młodymi, czasami w grupach mieszanych.

Często spotykane w ogrodach zoologicznych.Gatunek zagrożony jest wyginięciem ;( 

Kilka gifów:

 
 

 

Afrykanka ognistobrzucha (nazwy popularne: Afrykanka senegalska) (Poicephalus senegalus)

Najlepiej kupić młode osobniki ,gdyż jak większość papug ,dobierają w pary na całe życie.

Idealnym rozwiązaniem jest ,gdy mamy kilka nie spokrewnionych ptaków i same się dobiorą w pary. „ Senegalki” dojrzewają płciowo i przystępują do lęgów w wieku około 3 lat. Samica składa od 2 do 4 jaj, inkubacja trwa około 28 dni. Młode ptaki opuszczają budkę lęgową po 65 -75 dniach. Pary gniazdują 2 razy do roku. Papugi senegalskie tak jak inne większe papugi karmimy mieszanką ziaren dla dużych papug. Ja osobiście mieszam ziarna w następujący sposób : worek ziarna dla dużych papug mieszam z ½ worka mieszanki dla średnich papug (nimfy, łąkówki). Taką mieszankę polecam wszystkim hodowcom . Uzupełnieniem diety są owoce i warzywa .

Podajemy – marchew, jabłka, gruszki, paprykę, kukurydzę, buraki czerwone, seler, pietruszkę, winogrona, śliwki. Z zieleniny podaję ptakom mniszek lekarski wraz z kwiatami. W okresie przygotowującym papugi do lęgów podaję skiełkowane ziarno, mieszankę jajeczna, gotowany ryż, Jako dodatek możemy podawać specjalne granulaty dla papug, które są wzbogacone witaminami. „Senegalki” rozpoczynają lęgi na przełomie jesieni i zimy ,dlatego musimy ptakom stopniowo przedłużać dzień świetlny do 12 – 14 godzin na dobę. Temperatura pomieszczenia nie powinna być mniejsza niż 18 stopni Celsjusza .

Rzecz najważniejsza! Afrykanki senegalskie mają ogromne zapotrzebowanie na wapno. Nie powinno im braknąć , osasepi, skorupek z jaj, kostki mineralnej, kostki wapiennej, ptasiego gritu. Raz w tygodniu do wody dodajemy witaminy z aminokwasami. Miesiąc przed lęgami dodaje się do wody rozpuszczalne wapno (Calcium gluconicum, Calcium chloratum).Brak wapna w diecie może doprowadzić ptaki podczas znoszenia jajek do odwapnienia kości. Parze ,która jeszcze nie gniazdowała w miarę możliwości zakładamy 2 budki lęgowe. Jedna może być pozioma a druga pionowa. Ptaki będą miały możliwość wyboru najbardziej odpowiedniej dla siebie. Samo pomieszczenie - im większe tym lepsze. Moim zdaniem minimum to dł. 1.5 m szr.1.0 m. wys.1.5m. Przy budowie wolierki trzeba pamiętać, że „senegalki” potrafią swoimi dziobami zniszczyć drewniane elementy klatki a zbyt cienką siatkę rozerwać. Dlatego dobrze jest wkładać co jakiś czas świeżo ścięte gałęzie drzew (najlepsze owocowego). Jest to dobra zabawa dla papug, ścierają sobie dzioby, a kora i zawarte w niej mikroelementy są dobrym uzupełnieniem diety. Przed kupnem papugi zawsze zachęcam do odwiedzenia hodowli. Możemy się przekonać w jakich warunkach jest hodowany ptak ,jak się zachowuje i jakie warunki musimy mu stworzyć .Hodowca na pewno udzieli nam cennych porad, które pomogą nam w hodowli lub trzymaniu pojedynczego ptaka. Tylko w taki sposób wybór nasz będzie bardziej świadomy. Większość hodowców jest zrzeszona w stowarzyszeniach o charakterze ornitologicznym, co gwarantuje nam uczciwy zakupu. Na koniec chciałbym jeszcze dodać że papuga senegalska ( młody ptak) bardzo szybko się oswaja oraz posiada duże możliwości naśladowania „ludzkiej mowy”